بایو پلاستیک  یا بایو پلیمرها یا بایو پلیمر های زیستی را میتوان به دو گروه تقسیم کرد :

الف_زیست تخریت پذیر

ب_ غیر زیست تخریب پذیر

مواد اولیه برای دسته الف میتوانند پایه زیستی (Bio-based) و ازمنابع تجدید پذیر باشند یا از مواد پایه نفتی گرفته شوند.

از طرف دیگر تمام یا جزئی از مواد اولیه دسته ب  بایستی ازمواد پایه زیستی باشند .

با توجه به تعریف بایو پلاستیک ها دسته بندی آنها بسته به گروهی که در آن قرار دارند می توانند مزایایی را نسبت به پلاستیک های معمول از خود نشان دهند .

الف – زیست تخریب پذیرها: با توجه به قابلیت تخریب پذیری آنها بدیهی است یکی از مشکلات جدی پلاستیک های معمولی که ماندگاری بسیار طولانی و طبعا آلوده سازی آن است را کاهش داده ویا برطرف می کنند .

ب – غیر تخریب پذیر ها : استفاده از پلاستیک ها ی زیست پایه، قطعا به کاهش مصرف پلیمرهای نفتی و امکان حفظ بیشتر این منبع ثروتمند تجدید ناپذیر  برای آیندگان شایانی می کند .

نرخ رشد مصرف بایو پلاستیک ها به نسبت نرخ رشد مصرف پلاستیک های معمولی در حدود 4-3 برابری می باشد . به نظر می رسد دغدغه های زیست محیطی به محافظت از منابع انرژی تجدید ناپذیر و قوانین و مقرارتی که کشور های صنعتی و پیشرفته  در این زمینه وضع کرده اند . از مهم ترین عوامل این رشد سریع می باشند .

بایو پلاستیک های زیست تخریب پذیر بر خلاف پلاستیک های معمولی در شرایط خاص دمایی و رطوبت توسط میکروارگانیسم ها ( قارچ ها و باکتری ها و.... ) تخریب شده و به ترکیبات آلی و عمدتاً غیر مضر تبدیل می شووند . با این اتفاق یکی از مصائب زیست محیطی که همان آلودگی محیط زیست از پلاستیک ها است تا حدودی مرتفع میگردد.

در ایران  ظروف یکبار مصرف گیاهی اصطلاحاً به آن دسته از ظروف یکبارمصرف گفته می شود که از پاستیک های زیستی با درصد های مختلف تولید میشوند . این محصولات می توانند در مقادیر مختلفی قابلیت زیست تخریب پذیری را از خود نشان دهند .